مقایسۀ سختی نمونه‌های کامپوزیتی با استفاده از سه روش مختلف نوردهی LED و روش معمول QTH

زمینه و هدف: با افزایش نیازهای زیبایی، رزین کامپوزیت­ها به­عنوان ترمیم­کنندۀ دندان­های خلفی بیش از پیش مطرح شده است. یکی از مشکلات اساسی استفاده از کامپوزیت­ها میزان پلی­مریزاسیون می­باشد. پلیمریزاسیون ناکافی ناشی از کیورینگ نامناسب منجر به سختی کمتر خواهد شد. از راه­های غلبه بر پدیدۀ مذکور توجه به انتخاب بهترین سیستم سخت­کنندۀ نوری است که مطالعۀ حاضر در همین رابطه طرح­ریزی شده است. روش بررسی: در این مطالعۀ آزمایشگاهی با استفاده از یک مولد استینلس استیل با ضخامت 2 و قطر 6 میلی­متر، 100 نمونه با کامپوزیت(Valux Plus, 3M, USA) تهیه شد. نمونه­ها به­صورت تصادفی به 4 گروه 25 تایی (3 گروه آزمایشی و 1 گروه کنترل) تقسیم شدند. هر گروه آزمایشی با یکی از روش­های سخت­کنندۀ دستگاه LED و گروه کنترل با دستگاه QTH به­مدت 20 ثانیه سخت شدند. بعد از پروسۀ نوردهی، نمونه­ها به­مدت 24 ساعت در دمای اتاق و در تاریکی نگهداری شدند. سپس تست Vickers Micro Hardness روی سطوح فوقانی و تحتانی نمونه­ها انجام گرفت. یافته‌ها: سختی بین گروه­های LED و QTH در سطح فوقانی و تحتانی اختلاف معناداری را نشان داد (05/0>P). تفاوت معناداری بین سختی سطح فوقانی و تحتانی در گروه LED وجود نداشت (05/0 نتیجه‌گیری: از میان دو دستگاه LED و QTH، نقش LED در تمامی روش­های نوردهی در میزان سختی مؤثرتر است.